På scenekanten

                                                                       Er Melodi Grand Prix ei fylkeskommunal oppgåve?

Kulturmelding om Grand Prix Florø på radio – (Denne radiomeldinga gjekk på direkten før vedtak var fatta – då var 900 000 kr det aktuelle beløpet)

Voi– voi! Kva er det med Grand Prix som får sindige fylkespolitikarar til å kaste vitet? Dei ausa tysdag ut 750 000 kroner til ein skarve delfinale i Florø. Den ryddige fylkesbyråkrat Jan Heggheim prøvde å oppdra dei, og synte til at TV-serien ”Oppdrag Sognefjorden” berre fekk 150 000 kroner – og det under tvil. 

Ørlandet i sommar? Ein av delfinalane i vinter gjekk etter min hugs på Ørlandet. Skal du til Ørlandet på ferie i sommar? Ikkje eg! Er det gleda av ”å vere med” eller er det gleda av å sjå seg sjølv på fjernsyn saman med ei innleiande skrytesetning og ein tominutts fylkesvideo? Nokre snakkar om at unge talent får syne seg fram på innleiande konsertar. Ja, men det får dei også i fylkeskommunen sin eigen Ungdommens Kulturmønstring.

Korleis ser ei fylkeskommunal krone ut? Kliss lik andre kroner i fylket, spør du meg. Argumentasjonen for å gi fylkeskommunale kroner er veik. Dette vitnar om ei kulturell fylkeskommune med minimal sjølvkjensle der husmannsånda rår. Er 750 000 kroner mykje pengar? Nei, kanskje ikkje, men i fylkeskulturen er det mykje! Særs mykje.

Melodi Grand Prix er kulturkroner. Det går store fylkeskommunale kulturløyvingar til  den Internasjonale Førdefestivalen, Opera Nordfjord og Countryfestivalen på Breim. Desse tre får årvisse statlege løyvingar mot at fylkeskommune og kommunar yter sitt. Fylkeskommunen yter i år i underkant av fire millionar til desse.

Dei ”disponible” midlane. Utover desse fire millionane går det om lag ein million til andre festivalar og allment kulturarbeid. I ein slik samanheng er 750 000 kr til Grand Prix i Florø mykje pengar. Ekstremt mykje pengar. I vinter rauk det med 900 000 fylkeskommunale kulturkroner til Flora-Grand-Prix, og liknande beløp vil også truleg verte omsøkt for det tredje året Florø har Grand-Prix-sjanse i denne omgang. Altså: Grand Prix i Florø får årleg nesten like mykje pengar åleine som det 30 (!) andre kulturaktørar må dele på. I tillegg har over 20 søkjarar fått avslag! Eg ser at enkelte argumenterer med at Grand Prix løyvinga gir indremedisinsk samhald i fylket. Det gjer vel andre kulturarrangement også.

Hipp hipp Flora! La meg vere tydeleg. Min kritikk rettar seg ikkje mot Florø. Dei glimrande arrangørane der ute med Per Øyvind Helle i spiss lyser av entusiasme og får på plass proffe arrangement. Florø er suksess! All mogeleg heider!

Lær av Florø! Sjølv om eg kallar det skandale at fylkespolitikarane ”let det svinge” fylkeskroner til Grand Prix i Florø, så må eg understreke at respekten min for arrangørane i Florø når nye høgder. Til andre kulturentusiastar som vil innynde seg med fylkespolitikarane, så er det berre å sende klår melding: Tenk stort! Tenk proft! Lær av Florø!

                                                                                                                                                              Ypperstepresten Henning Rivedal med «Det Nyaste Gamalosttestamentet» i hendene

Høyr bokmeldinga om «Gamalost» her

Boksjanger: Misjonslitteratur. Eg har brukt helga på å smaka meg gjennom boka ”Gamalost” – 110 velskrivne sider av Kjerstin Risnes og Henning Rivedal. Men stopp: Kva sjanger skal eg melde denne boka i? Sjølv om dei lesser opp fire sider med kjelder og faglitteratur i lista bak i boka, så er det ikkje først og fremst ei fagbok. Nei, boka ligg klårt innanfor sjangeren religiøs litteratur som skal brukast i misjonen si teneste. Det er klårgjerande at forfattarane sjølve brukar ordet ”katekisme” om gamalostboka, og dei gjer det overtydeleg ved å knyte opp ostetradisjonane heilt tilbake til Abraham i det gamle testamentet i Bibelen. Sluttkapitlet heiter sluttevangelium!

Viking-Viagra? Og når den religiøse sjangeren er klår, så er det berre å gi seg over til mytane. Her er lækjedom og folketru sausa saman på ein underhaldande måte – gamalost til medisinsk utvortes og innvortes bruk. Ordet ”Viking-Viagra” får oss til å tru at det er gamalosten som har gjort nordmennene potente og økslingsdyktige her oppe under brekanten.

Boka inneheld feite kapittel om budeiene – desse ”gamalostapostlane” som har dyrka religionen og spreidd den til nye folkeslag. Som all god misjonslitteratur fortel også gamalostboka om lærestridar, og kampar mellom indremisjonen og lekmannsrørsla på den eine sida (les stølsbudeiene i dei inste avdalane) og presteskapet i statskyrkja på den andre (les: industrimeieriet).

Sjølv om dette er mytologisk litteratur, så gir den også innsikt i det daglege livet på misjonsmarka. Her i to tydingar av uttrykket ”dagleg liv”. For det fyrste finn ein mykje interessant stoff om det gamle bygdesamfunnet og tilhøva mellom levebrød og menneske. For det andre finn ein konkret ”ostestoff” om mikrolivet i osten, eller det vi kan kalle forholdet mellom bakteriar.

Haltande bokbunad. Vi er godt vande med lekre bilete i ei bok frå Skald forlag. I Gamalostboka er det ujamt alt frå litt diffuse amatørbilete til proffe reklamefoto. Det dreg litt ned heilskapsinntrykket. Styrken i boka er forteljargleda hjå forfattarane. Dette er boka for dei gamalostfrelste som også har underhaldningsverdi for oss gamalostheidningane!

                                                                          Bandet «Motown» stal showet!

Sjå bilete frå showet   Høyr radiomeldinga

I Førdehuset tysdagskvelden tok showkoret Surround frå indre Sunnfjord oss med på framsyninga ”SOMETHING DIFFERENT”. Denne nyskapningen av eit kor debuterte i desember. Eg høyrde også juleframsyninga, og hadde forventningar om at eit halvår til i øvingslokale skulle gi publikum eit strammare show. Men det vart eit lite hakk ned.

Først: Det er framifrå at nokon torer å starte ein ny sjanger. Torer å kalle seg eit showkor i det trauste Sunnfjord, og torer å skrive ”The sky is the limit” i invitasjonen. Men himmelhøge ambisjonar forpliktar.

Koret har krympa frå eit blandakor før jul til eit damekor av 12-15 damer inkludert gjestesolistar. Songleg har koret meir å gå på – enkelte pasasjar let småsurt – og det for meg som ikkje har dei mest finstillte ”trommehinnene”. Songleg fungerte solistane jamt over lang betre enn koret. Musikkutvalet var dei kjende og kjære – i ulike sjangrar frå musikal til gospel. – og langt vidare enn det. God breidde og drivande melodiar til å verte glad av. Livets sirkel. Livsglede.

Men show er show, og då er det lov å krevje meir flyt. Eg ser at koret reklamerer med ”uformell regi”, men dette vart ikkje berre ”uformelt” – det vart oppstykka. Tida med lange ”teppepausar” burde vere forbi, og lange overforklarande programleiarmonologar er neppe nyskapande. Skal det verte showkor, så må tempo i skifta opp, og ein regissør utanfrå vil kunne bruke det glimrande bandet til å skru saman framsyninga.

For showkoret held seg med eit eminent band. Bandet ”Motown” hadde sin debut tysdagskvelden, og det var susandes. Dei beherskar alle sjangrar, og briljerer i jazzsjangeren. Sett på den yttarste spissen vil eg seie at «damekoret» vart redda av «gutta i bandet»!

No skal eg passe meg for å dømme koret for hardt. Livsglede, dans og sprut i formidlinga kan mange andre kor lære av. Koret har guts nok til å tore å utfordre publikum til dans på golvet. Uvant, ja vel, men modig og flott å engasjere – også bokstavleg tala. Fargerike kostyme og enkel, flott scenografi dreg opp. Like eins showlyset. Ja, vi ville ha – og vi fekk – ein korkonsert som var ”something different”.

Oppsummert: Eg gled meg til neste show. Nyskapningen ”Surround” må få tid på seg for å skape eit annleis koruttrykk enn vi er vane med. Korsongen må drillast, og showet treng regi som gir flyt. Og framfor alt: Hald fast på samarbeidet med showbandet ”Motown”!

"Side brok" kunne fått eit yngre publikum

Høyr radiomeldinga   Sjå bilete frå Balejazz    Høyr Julie Hjetland 

Tradisjonell oppskrift på Balejazz. Variert program der publikumsvinnarane ligg utanfor jazzmenyen. Kari Bremnes og Sigvart Dagsland fylte Kviknesalen kvar sin ettermiddag. Festivalutstillar var Knut Bry med sine dokumentasjonsfoto av Balestrand er på det jamne. Ein reklamefotograf som tek bilete litt i ”glattaste” laget. Bok kjem seinare i sommar. På Skald.

Avviklinga av Balejazz syner eit velsmurt apparat med hotelldirektør Sigurd Kvikne i spiss. Ein liten kompakt festival rundt det erverdige turisthotellet ved Sognefjorden. Balestrendingane er eit rutinert vertskap der det er lett å kjenne seg velkommen.

Av jazzen kan det vere vanskeleg å trekke fram noko enkelt høgdepunkt. Variasjonen og kvaliteten er god. Og der det vert små endringar i programmet, så fyller den rutinerte arrangøren i av det som måtte finnast av jazzutøvarar i bygda denne helga – og det er ikkje lite! Likevel: La meg stoppe ved tre jazzarrangement. Arve Henriksen sitt Ellivan-prosjekt (med dikt av Elling Vanberg frå Olden) var susandes i tekst, takt og tone, og så gjekk det to klubbkonsertar på Bøyum Pensjonat med The Real Thing og Mambo Companeros. Stinn brakke. Kameralinsene dogga, så eg knapt fekk ta bilde. Der var det jaggu jazz!

Velsmurt, men likevel får ein eit lite ank i seg. Vert publikum eldre år for år? Er dette jazzfestivalen berre for dei velfødde som har lommebok og matlyst i tillegg til interessa for jazz? Her er ikkje festivalpass å kjøpe, så den som vil svelgje mykje av konsertmenyen må ha romsleg kredittkort – eller pressekort ……(!) Tydelegast såg eg dette fredagskvelden, då besøket på klubbkonsertane var varierande, medan det var ”trøkk” i den jazzfrie ”vandrehallen” på Kviknes!

Når det gjeld ungdomssatsinga så er ”unge talent” viktig, men vel så viktig er det å ha ein spissa ungdomskonsert. Eg undrast over at ”Side brok” – som drog det yngste publikumet – vart plassert på Natthuset på hotellet som klubbkonsert med 18-årsgrense. Kvifor ikkje køyre dei ølfritt i Bygdahuset som likevel stod tomt denne helga? Det ville vore eit reelt ungdomstilbod! Kviknesalen på hotellet hevar Balejazz fleire hakk, men Bygdahuset kan vel framleis brukast til dømes for å gi Balejazz-opplevingar til eit yngre publikum. Natthuset er eit konsert/klubblokale som har feite tradisjonar i Balestrand, men det er så krøbelt at det berre gir innsyn på scenen til ni – 9 – av publikum – i år fintalde eg!

Eg kjenner også på at det var litt glisnare på gratisutekonserten på plenen framfor Kviknes denne laurdagsføremiddagen, og dette kan ikkje skuldast høg pris! Ja vel, var sola litt bak skyene i starten, men det festar inntrykket om at publikum i år var litt færre og litt eldre.

Eg er sikker på at den proffe arrangøren tenkjer på desse utfordringane heile tida. Eit arrangement som har vore årvisst i over tjue år toler – og må tole – variasjonar. Eg saknar festivalpass og trur på eit spissa arrangement mot den yngste ungdomen. Balejazz lever i beste velgåande, men dette var kanskje ikkje toppåret?

Høyr radiomeldinga – Sjå biletserie – Høyr på prat med to veteranar

Breimstafetten søndag. Solskin, møkalukt og stort pokalbord. Proft og rutinert arrangert i dugnadsbygda Breim. Med hornmusikk og kioskmat. Mange klasser til start, men eg er litt rådvill når det gjeld kva klasse eg skal melde dette kulturarrangementet i.

Alternativ «sjanger» A: Dette kommunale barne- og ungdomsarrangementet er storarta. Ein ekstra spiss på arrangementet er det at gode grannar stiller på, og at senior og veteranlag vil vise at det ikkje berre er borna som er våryre! Hm! Smakar ikkje heilt godt!

Alternativ «sjanger» B: Vi har å gjere med ein tradisjon og med ein arrangør som slår opp starten i mellomkrigstida og at det er 73. gong. Det vert delt ut Breimstafettmedalje og det vert defilert til den store innmarsgullmedalje. Med ei slik ramme stig forventningane.

Folket elskar stafett. Dramatikk. Denne lagsporten som til dei grader syner fram individet. Kvar var du når Tarjei Bø traff, eller når Oddvar Brå braut ……Eg bryt attende til Breim: Vi høyrer ekkoet av landsdeltaking, 5000 publikumarar (5000 i øydemarka er nesten bibelsk), fest på kvelden, stafettrevy og stengd riksveg. Det er i slik samanheng at ramma til Breimsstafetten vert eit nesten tomt skal. Sorry!

La gå at ungane spring for livet, og at enkeltetappar har ein viss appell. Men i hovudklassane damer og herrar er det tynt. Alle damelag frå Gloppen. I herreklassen har jølstringane stillt lag. Takk og lov at dette einaste grannelaget vinn og forsvinn med vandrepokalen. Sjølv om speaker gir oss oppdatering og passeringar undervegs, så tek eg meg i å kjede meg. (Fy skam deg, Hans Jakob, du hadde ikkje greidd ei halv langside i det tempoet!)

Men kvar er spenninga? I dette arrangementet finn eg den i to moment: ”Kraftprøva” er ein individuell sprint først nokre få meter flatt før ein skal klyve opp ein stupbratt grasbakke. Lita deltaking – ja vel, men eit drama det er lett å fylgje med på! Og så er det dei aller minste. Her lyser det maks innsats. Flottis…. sjølv om nokre må betale med tryning og tårer.

Breimstafetten er i ein merkeleg spagat der ”driven” i dei yngste klassane funkar, men der ”historia og historiene” vert ståande i vegen for den skrantande deltakinga i seniorklassane. Breimstafetten har gode arrangørar. Det ligg ikkje der. Men for meg ser det ut som om det ikkje er kamp om plassane på laga! Då er nerven borte. Så brutalt er det!

Då vel folket andre arrangement. No til dags dreg andre stemne med individuelle utfordringar oppoverbakke meir deltaking. Det vil nok syne seg når ”Eggenipa opp” nokre kilometer frå Breim stadion går av stabelen søndag 31. juli.

Trendar skiftar, og ein skal ikkje klamre seg til gamle motar for lenge. Kva med å la fokus for Breimsstafetten verte jente- , gute- og juniorklassane? Kutt senior og veteran! Modellen kan stelast frå Norway Cup. Då kan ein på ny oppnå nasjonal deltaking, og kven veit …. Kanskje vert det igjen ”fest på kvelden” på Breimstafetten?

Høyr radiomeldinga   Sjå bilde frå framsyninga  Høyr frå nummeret «Kattejammer»

”Helena og Førkjene” – ein komisk korkabaret står det i programmet. Eg var på première på Hafslo heimebane i Bremerfjøsen på langfredag. Gjennomgangsmelodien var kvinneliv, og det vart naturleg nok ein del ”lidingssoge” på ein langfredag, men takk og lov – langt meir enn det.

Den store styrken til showet er allsidigheita og variasjonen i form og innhald. Helena køyrer sin styrke med utstafferte typar der det haglar med laustenner, hengebriller og overstadig mimikk. Men ho har plukka med seg syster og storsongar Gro Grimsbø. Songarane Constanse Herland og Anne Margrethe Grepstad er også gode. Vidare spelar Torunn Vindheim gode typar i sketsj og Hege Farsund Solheim leverer drivande monologspel. Musikarane Marie Dooreen Thune og Agnar Gjelsvik er solide.  Oppsummert: Dette er ikkje noko Helena Bremer sololøp. Alle førkjene får gjere det dei er best til. Det er smidige skift og fin flyt utan premièrenøling. Dei leverer ein einaktar på ein time og tjue i fint tempo.

Å kalle det ein korkabaret er eg tvilande til, då det meir er ein miks av revyformer. Helena har og ein del stand up inspirerte utfall mot publikum, og systrene Helena og Gro tillet seg også å verte ”private systrer” på scenen. Å gå ut av rollane slik er ein farleg sport og eg synest det haltar litt her. Men bevares: Publikum storkosar seg!

I innhaldet er eg imponert over variasjonen. Frå utstaferte og overspelte typar du neppe finn på Hafslo til hylling av kvinnelivet på garden i gamal tid, frå lysteleg ”Kattejammer” til kvinnemishandling. Her gjekk det frå knappenålstille til stormande applaus. Det er pokker så krevjande!

Men alt er ikkje like bra i dette showet heller. Tekstane til Helena og Gro varierer i kvalitet. Frå dei særs gode til det platte og uferdige. At middelmådige poeng vert repeterte gjer ikkje den delen betre. Eg vil og nemne at to-tre songtekstar hadde andre forfattarar utan at det vart opplyst i programmet. Lyden er god, men det er lagt lite og inkje ressursar i lyssetjing og scenografi. Her er rom for forbetringar.

Vi har få frie turnérande teatergrupper i dette fylket. Her skal det turnérast på ymse heimebaner i starten, men ”Helena og Førkjene” er tøffe nok til å gå på scenen i Bergen til helga. Slikt krev mot. Det tener dei til ære!

Jesper Edvardsen er ein tøffing. Han utfordra førdianarane på Førde Hotell påskeafta med stand up showet «Forbanna Førdiana». Førti frammøtte. Den utflytte Naustedølen starta mjukt og sentimentalt. Barndom i Naustdal med laurdagshandel i «metropolen» Førde. Her låg verda open med softis og «pommfritt». Men også trusselen frå nokre «forbanna Førdianara». Vi kjenner oss att i bodskapen. Kjem du frå ein liten plass, så er ein felles fiende viktig.

Jesper utstrålar varme i formidlinga, og saman med kompisen Torfinn Litlere på gitar dreg dei med eit publikum som ikkje klappar i utrengsmål – i starten. Men det kjem seg med promillen. Promillen  i publikum er ein drepande faktor for all stand up. Er du god nok til å halde publikum borte fra pissoaret? Vel. Vel. Her gav Jesper pissepause mot slutten av det fem kvarter lange showet. Jesper hadde tent på å køyrt på, og takka for seg i høveleg tid før timen var gått. Ein gamaldags skuletime varer i tre kvarter, og det å tru at blæresprengen kan tolmast lengre er i beste fall optimistisk.

Sekvensen om fotball vart på det jamne – eller kanskje rettare – på det ujamne. Det svinga meir når tematet vart bil og råning. Soga om talet på Cabrioléar i regnholet Førde var lysteleg. Her treff han nerven på korleis «forbanna Førdianara» likar å vise seg fram.

Eg likte også anslaget til Jesper når han tok for seg det «fisefine korslaget» på TV. Han la opp til det meir utagerande «horslaget», men trekte seg før det heile kom skikkeleg i gang.

Av parodiane likte eg Håkon Haugsbø i «Brennpunkt» – samt Kongen og Alex Rosen, medan ein del andre kom på lågare hylle. Eit stemningsfullt  nummer om solnedgangen på kysten mumla publikum bort i pils. Men publikum storkosa seg når Jesper raljerte med dei 10 boda som gjeld for ein god Sunnfjording. Det fyrste bodet er at ein Sunnfjording har sinnssjukt god tid. Den utflytte Sunnfjordingen Jesper synte oss røtene sine hjå dei han ville raljere med: Fem kvarter i Stand up i beste sjenketid er jaggu å ta seg tid!

Høyr revymeldinga på radio  –  Sjå bilete frå Palmerevyen

Palmerevyen av Leikanger mannskor har vore årvisse sidan tidleg 60-tal. Siste tre åra har Palmerevyen funne seg nye lokale i ”på Saften” – den ombygde saftfabrikken i bygda. Sceneskiftet har gitt palmerevyen eit lyft.

Koret er revystammen. Og revystemmen. I år utnytta dei den styrken mannskorsongen gir. Bånnsolid orkester, god song og i år hadde dei også lyfta dansen. Ein gjeng ”koraspirantar” drog opp med flott gutedans med driv. Roar Werner Vangsnes rocka på rekkverket på ”brua over Nordfjord”, og heile mannskoret svinga seg imponerande mjukt i eitt koreografert dansenummer. 

Palmerevyen er fylkesrevyen spekka med fylkespolitikk. Dette er styrken, men emnevalet kan verte i snevraste laget. Når Stadt Skipstunnell, krangling i Årdal, Liv Signe i fistel, setefødslar på veg til Førde, monstermaster og Helsikes motorsykkelenglar i Florø skal ha sitt – ja, då vert det kanskje ikkje så variert i emnevalet som det kunne ha blitt.

Men la meg slå fast: Palmerevyen ligg i ypperste revyklasse her i fylket. Rutinert og sikkert, og med imponerande innpakking. Grepa vert kanskje litt for ofte litt for rett fram. Vriane vert litt lite overraskande. Det kan verte litt for «refererande»….

Men så fann eg også toppnummer med glimrande grep. Revyen er på sitt beste når styreleiar i Helse Førde – Clara Øberg – ringer den avgådde Mubarak i Egypten og inviterer han til Norge og Helse Førde. Her er ein liten passasje frå Svein Røysum sin monolog ”Seigare enn Mubarak”.

Høyr når Clara har fått Mubarak i tale

Bestemannsprisen min går i år til Svein R – som ikkje har den vakraste songrøysta i Mannskoret, men som derimot er konge i monologar.

Når eg likevel skal setje fingeren på noko i ein så imponerande revy, så vil eg bruke tre fingrar:

–       Eg klokka dei inn på to timar og 25 minutt før blomstane kom på Premièren, og enkelte nummer kunne med fordel vore friserte. Tenk om dei hadde våga å kutta ein halvtime!

–       Etter ei drivande 1. akt, så fall det litt etter pause. Det er sjeldan kost.

–       Scenografien kunne vore litt meir spenstig. Dette vart mykje Black Box med skjerm.

Oppsummert: Palmerevy er fylkesrevy. Palmerevyen er den einaste revyen der fylkeskjendisgalleriet er på plass på premièren. Her er det snakk om sjå – og verte ”sett i salen” og verte ”sett på scenen”. Palmerevyen dreg fulle hus, og publikum hyllar Mannskoret. Palmerevyen er ein imponerande institusjon – som har meir å gå på!

Høyr revymeldinga  – Sjå bilete frå Hafslo-revyen

Ljosvang heiter det raude ungdomshuset på indre Hafslo i Luster. Eg gjer turen inn på revypremière på palmelaurdag før Leikanger spelar opp lenger ute i Sognefjorden.

På ei lita scene i huset med solide revytradisjonar har nye og yngre krefter teke tak for å lage revy på tredje året. Vi vert bedne om bord i ein båt. Både revyen, cruisebåten og skipperen er ”Go og brisen”, og spritpoenga haglar. Starten er litt forsiktig og usikker, men dei spelar seg opp under leiing av eit rutinert revyorkester.

Mykje Lustrastoff. Her skjenkar dei i det dyre badet i Gaupne heilt opp til kanten, og underfundig replikkunst stemplar lustringane med lun sjølvironi som ”rike og gjerrige”.

Lustervalet til hausten vert elegant turnert med Høgrelista der alle kjem frå Gaupne, med spriken i Ap og sist men ikkje minst kjem FRP-aren Ernst Veum (tidlegare ordførar for AP) utkledd som dame for å tekkjast nye veljargrupper. Då står låtten i taket på Hafslo!

Og Sogndølene får sitt. Liv Signe – innfødd Sogndøl – kjem på vitjing, og får pels i presang i det skjulte….., og på veg ut døra ynskjer ho seg ei dyrare pelsgåve ved neste høve…… Idol-Tone har fått på seg brurekjolen og er klar til signering, og Tor Andre Flo har signert …. i barnehagen….

Emnevala og poenga er gjennomgåande gode. Ein del av dei har meir snert enn hjå dei meir rutinerte på Leikanger. Men skal ein bedømme ”innpakninga” på Hafslorevyen opp mot Leikangerrevyen, så må alle innsjå at dette er to ulike divisjonar når det gjeld rutine, regi og økonomiske musklar.

Men so kjem det til sjarm og guts. Her stiller eldsjelene i bygdelaget på indre Hafslo opp med 20 folk på scene og orkester pluss dei mange som heilt sikkert har skubba på bak. Dei spelar première på laurdags ettermiddag, dei fleskar til med festframsyning og dans på laurdagskvelden. Søndags føremiddag ryddar dei klart til bygdakafé før dei hiver ut borda og spelar den tredje framsyninga Palmesøndag om kvelden! Og når dei tel opp selde billettar, så nærmar det seg nok 500! Mange bygder i dette fylket vert trivelegare i å bu når slike folk finst!

Ei kulturoppleving er vanskeleg å føreseie. Ei god kulturoppleving har alltid noko ekstra. Alltid. Noko lite eller stort. I ettermiddag var det ein replikk utanom programmet.

Ope hus på Dalsåsen. Nordisk kunstnarsenter i Dale – Fjaler. Opnar dørene klokka fem. Eg sluker suppe til middag. Kastar meg i bilen. Vårregn langs Dalsfjorden. Framme fem på. Klar. Ingen å sjå. Eg kjenner på døra. Ope. Ein kaffitraktar surklar. Framleis ingen å sjå. Eg tek kaffi i pappkrus, og kaker. Det smakte.

Kunstnarane som er på opphald her sig inn. Skottar forsiktig på den einaste frammøtte. Slik går første halvtimen. Ikkje felles program ser det ut til. Eg byrjar å sirkulere rundt i dei fem verkstadene. Dei fyrste gjestane byrjar å kome. Det sig på no.

Bokskulptur. Ei brukar skalpellen som teiknereiskap. Blad vert papirskulptur. Ho filmar meg medan eg ser på kunsten hennar. Hm. Er eg interessant, eller gjer ho seg interessant?

Teikning av kroppar. Forseggjorde og nøyaktige, men litt kjedelege. Tusjteikning av eventyrstemningar.

Så til han som samlar fjøler og rekved. Skal bygge seg hytte. Er omhyggelg med form og farge. Ein komponist! Lukta av fjøler fyller verkstaden hans. Eg luktar barndom og leikehytter. Vårkveld!

Vi er bedne inn. Ikkje på utstilling. Men på verkstadene deira i arbeidsprosessen. Forsiktig stemning. Eg er klar for siste dør. Den unge kunstnaren i møte med den vaksne dama frå bygda. Ei nyfiken godt vaksen dame. Spør kunstnaren ut med stort frimod. Om teikningane. Om orda som heng på lappar i rommet. Om korleis ho skal setje det saman. Til kunst. Svara frå kunstnaren er nølande. Ikkje gode å få tak på. Då smiler den gråhåra og seier «Du er vaksen opp i ei tid når alt er så myldrete»!

Eg har ofte denne kjensla i møte med kunst. Fragment flyt. I bilen heim tenkjer eg på vår myldrete tid. Replikken utanom programmet var ikkje utanom. Men midt i!

PS: Vil du vite meir om Dalåsen og dei fem «residerande» i tekst og kunst, så er www.nkdale.no berre eitt tasterykk unna.