På scenekanten

Blandakoret i Oldedalen leia allsongen «Mellom bakkar og berg» på rotvelta 

Kultur er så mangt. Songen frå Oldedalen viser oss det. Det er viktig å ha kultur på kva tid ein kan nytte kulturen – i medgang og motgang. Korsong og allsong kan gi oss ei samlande kraft. Etter 22. juli stod salmesongen og Nordahl Gried sine tekstar side om side. I Oldedalen tok dei i bruk «Mellom bakkar og berg» mellom rotveltene etter stormen Dagmar. Blandakoret leidde allsongen:

Høyr og sjå Oldedølene «Mellom Bakkar og Berg»

Tallause gongar har eg høyrt og sunge med på «Mellom bakkar og Berg». Ofte har eg vorte gripen, men like ofte har eg vore med på kjøt og flesk. Men når eg fekk høyre den støe og gyngande songen frå Oldedalen fekk eg ei stemning av gamle Ivar Åsen, som eg aldri trudde eg skulle få oppleve.

Korsong og allsong treng ikkje tekniske dippeduttar, men det er likevel viktig og flott at fotograf og internett kan spreie dette «Blandakoret mot stormen». Ikkje det vakraste eg har høyrt, men likevel det aller sterkaste. Det ekte. «Der han sjølv heve tuftene grave, og sett sjølv sine hus opp på deim». Og la oss sende ein tanke til Ivar Åsen. Viss han er i den himmelen eg ikkje trur på, så må dei vel – Gud hjelpe meg – ha Breiband der oppe, slik at han kan sjå og høyre Oldedølene synge: «Frampå vetteren stundom han tenkte, gi eg var i eit varmare land, men når vårsol i bakkane blenkte, fekk han hug til si heimlege strand»!

Den ekte songen er eit kulturuttrykk vi må dyrke. Kulturmeldaren lovar å skjerpe seg. Eg vonar å kunne syne fram meir ekte folkeleg song i året som kjem. Oldedølene gir ansikt og lyd til den Vestlandske staheita. Dei minner meg på Berlevåg Mannskor i filmen «Heftig og Begeistret». Ein av korsongarane stod i sjøsprøyten over moloen i duren av koret. Han levere den filosofiske replikken eg aldri skal gløyme: «Kva skulle vi gjort her i Berlevåg utan moloen og mannskoret!»

Allsong og korsong kan vere ein usikker bygdeindikator. Men eg vågar påstanden om at songen i Oldedalen er uttrykk for ein viktig kulturell og sosial beredskap. Oldedalen må vere ein god plass å bu. Visst er det viktig å få att straumen og summetonen. Visst er det viktig å kome seg til doktor og sjukehus. Ja, kanskje det til og med er viktig at Jensemann kjem for å sjå, snakke og skryte! Men la oss tenkje over kor viktig det er å ha eit nabolag som ser inn om dørene i stormen, og som stiller eit halvstemt blandakor på ei rotvelt! For «når netter er er ljose som dagar, ……»

Vindmølledoningen imponerte           Foto: Truls Kleiven

Sjå bileta   Høyr radiomelding og publikumsreaksjonar

Kva sjanger skal eg kulturmelde Kjippen i? Litt Karneval, litt revy, litt fyllefest, litt halvorganisert anarki, mykje julebukk og enno meir Florø-patriotisme! Kjippen ved inngangen av 2012 vart ein gedigen nedtur. Det var eitt – kanskje to – toppinnslag, og to-tre innslag meir på det jamne …. for å vere snill. Oppsummert: Fem innslag og bråstopp! 

All kraft gjekk med mot vindmøllene. Kjippen var krystallklar i utakt med Flora bystyre. Kjippen markerte seg eintydig mot vindmøller i Florø sitt turområde. Dei hadde bygt ein imponerande doning med vindmøller og segl i megaformat! Forseggjort i særklasse. Jacob Nødseth vart hylla for sin klåre motstand mot vindmøllene…. medan nyeordføraren og bystyrefleirtalet fekk stryk.

Så kom Jacoben – som ein god nummer to: Kjippen ville ikkje betale for Jacob Nødseth sin deltidsjobb som ordføraren si Høgre-hand på Rådhuset. Dei bar rundt ”ørten” bilete av Jacoben med tekstane ”Sjå på meg!”. Jau, den ivrige Jacoben fekk det tydeleg i Kjippen: «Lær deg folkeskikk!». Han fekk ”Nei” til å løne han kommunalt, men samstundes ”støtte for innsatsen sin” mot vindmøllene. Slik er Kjippen. Medvind og motvind for Nødseth.

Så kom juleølet, smøret og Dagmar! Eg tel deretter til tre: Det lokale bryggeriet var tome for juleøl. Heile Norge var tome for smør. Og uveret Dagmar hadde herja frå Florø og nordover. Desse tre var utan brodd og snert. Men det som verre var. Når vi har telt opp desse fem innslaga, så var det jamt slutt. Då var det mest rølp i fylla utan mål og meining!

Kjippen – denne særeigne tradisjonen – må få lov å variere. Anarkistar i fri dressur er berre måteleg organiserte, men eg anar at her ligg ein uformell ”Kjerne-Kjippen” bak. Dei veit kva som trengst til neste år. Kjippen og Florø treng ein ballfordelar på midtbanen neste Romjul. Kvar var feiden mellom Høgre og gamleordførar Bente? Kvar var striden om verninga av gamle bygg, no når nye bygg er under oppføring?

Vermeldingane kan ha spela Kjippen eit puss i år. Sjølv om det var opplett og fint når kyrkjeklokkene og Kjippentrommene slo på likt, så kan mange ha vorte skræmde av at Værmeldingane (Frå NRK……, og kanskje frå Tøffe-Knut Magnussen i Firda for alt eg veit….) denne gongen var verre enn veret. Men det smakar ikkje heilt rett med at Florøværingane er redde kuling og storm. Eg vel å setje nedturen for Kjippen på den tilfeldige kontoen. Men viss stadig fleire trur det er nok å kle seg ut og rave gatelangs for å halde liv i Kjippen, så trur eg dei tek skammeleg feil! Skal Kjippen bestå som Kjippen, så må det jobbast. Det er eg sikker på at Florø-anarkistane forstår etter årets fadese!  

Alt vart brent på bålet! Tradisjonen tilseier at alt av doningar og plakatar vert brent på felles bål rett etter opptoget. Den usensurerte ”nyttårsrevyen” Kjippen har reinsa Florø klart til 2012. Kjippen i år vert fort gløymt. Æra vart berga av Vindmølledoningen og Jacob Nødseth!

Fylkeskulturprisen gjekk til Kari og Claus Kvamme i bokbyen i Fjærland, Luttprisen gjekk til Eva Weel Skram og Gloppen vart kåra til Årets kulturkommune. Her slår eg til med 20 ”kåringar” i fylket i tillegg…..

 Årets blidaste blinkskot: Tarjei Bø vann verdscupen

Årets bøker: Fire bøker i fire sjangrar frå fire forlag: ”Skåla – fjellet og folket” (Lokalhistorie på Selja) av Stig Roger Eide og Inge Fænn, ”Doktoren og Vesledoktoren” (Sjølvbiografisk roman på Skald) av Ole Johannes Øvretveit, ”Nærgåande skisser” (Portrett av samfunnsbyggarar på Samlaget) av Erling Lægreid og ”Pappa er sjørøvar” (Barnebok på Cappelen Damm) av Hans Sande og Silje Granhaug.

Årets farlegaste: Ein rustning ramla hovudstups frå scena og ned i musikargrava under framsyning på Opera Nordfjord

Årets film: ”Få meg på for faen” med manus basert på boka av Olaug Nilssen, og med lokale skodisar

Årets gavmilde: Fylkeskommunale kroner til Grand Prix i Florø

Årets ”Harry på heimebane”: Sommarfesten i Førde sende landskamp i fotball i sirkusteltet ringside til utescena med fire flotte konsertar

Årets Julekonsert: Desembernatt i Stedje kyrkje med variasjonen frå jazza julerock til salmesong som høgdepunkt

Årets krevjande: Malakoff-Rocken fekk Utøya i fanget, og takla det fint

Årets kulturløyving med hovudet under armen: Fylkeskommunen ausar ut pengar til Randi Førsund sitt luftslott av ei filmhildring: ”Hemnen”. Utvalsleiar Kjartan Longva kalla løyvinga ”gambling”

Årets nykomar: Grand Prix i Florø

Årets regnbye: Konserten under Fotball-Flora regna fullstendig bort. Pluss for å ha flytta konserten til Strandgata, og for å ta ”skyljebytta” med humør

Årets revy: Kjippen i Florø – ”improvisert” gateopptog i det klokkene ringer inn nyåret

Årets slappaste heimepublikum: Saftkokaradn og resten av Sogndalssupporterane i kampen mot Vålerenga og Klanen

Årets storslagne: Nattens Dronning – Opera Nordfjord

Årets tapar: Glopperock som framleis taper publikum. Dei får likevel pluss i margen for å samordne seg med Gloppen musikkfest i august. Og dei har slutta å syte offentleg. Spenninga er: Kjem dei tilbake i 2012?

Årets trangaste: Teltleiren på Malakoff der branntryggleiken tok ferie

Årets trauste toar på TV: Idol-Vegar Leite

Årets ”utgått på dato”: Konseptet Fotball-Flora med avdanka fotballstjerner er overmodent for revisjon

Årets vaktkorps: Countrytreffet på Breim

Årets vinnar: Norsk Country Treff på Breim som vart knutepunktfestival med prestisje og statspengar

Einebærbusken peikar til himmels medan vi leitar etter englar .....og smør!

Sist laurdag var eg på julehandel i Sogndal. Vi handlar våre gåver. Vi syner vår overflod. Nokre sutrar over smørmangel, og vi undrast over korleis vi kan slanke bort juleflesket med å meske oss i næringsrik mat. Eg finn to straumdrag som skil seg ut. To som går motstraums. Frelsesarmeen og Bruktbutikken til Misjonsselskapet. Eg har laga to radiosnuttar om desse englane. Høyr motstraums julekultur ved å klikke nedanfor.  

Frelsesarmeen på post  Brukthandel på dugnad i julestria 

Vi tilbed smøret! Mange av oss sukkar over materialismen og pengeøydinga omkring jul. Det er lett å sjå på ”smørkrisa” som eit overspel med komisk preg. Men så enkelt er det ikkje. Tradisjonen går tusenvis av år tilbake. Jol er det gamle midtvintersblotet.

Vi tilbed sola! Vi manar ho til å snu. Slik at det kan gå mot lysare tider. Slik at vårsola kan blenkje i bakkane. Slik at graset kan gro og kyrne gi – ja nettopp – smør! 

Jesus har tala til oss i berre 1000 år her opp under polen. Men så lenge her har budd folk, så har det vore viktigare å få sola til å snu. Vi ofra smør og flesk til solguden. Det ligg djupt i oss. Vi treng smør til krumkakene. Englane på misjonsmarkene tilhøyrer yngre religionar.

Med dette helsar eg ”Merry Christmas” til dei som feirar Jesu fødsel, og ”God Jol” til dei naturreligiøse som tilbed sola. Og smøret!

Knausgård den sjette er eit tomt skal

For nokre veker sidan leverte Karl Ove Knausgård det sjette og siste bindet i romanserien ”Min kamp” på over 3000 sider. Interessant som litteraturprosjekt. Godt sal av dei fem første speglar vår samtid. Siste bindet var eit litterært mageplask. 

I romanane skriv han om eige liv. Oppvekst. Ein far som drakk seg i hel. Sin eigen utruskap og etter kvart som bøkene kom ut: Reaksjonar frå media og uthengde familiemedlemmer. Knausgard skriv for det meste godt. Det er stort sett god litteratur. Men eg kjenner meg som ”ein kikkar” i enkelte parti av romanserien. Han heng ut forsvarslause nærskylde, og gøymer seg bak fikenbladet ”eg er hardast mot meg sjølv”. Kanskje det, men han hadde valet. Dei andre ikkje.

To faktorar fungerer som motorar: Fråtsing i private detaljar og lokking med at Hitlerparallellen på tittelen ”Min kamp” skulle avslørast i siste bind. Det var mykje langhalm i dei fem fyrste, og dette toppar seg i det sjette bindet. Her tværar han sjølvmedlidande ut alt ståket om utgivingane. Han har seg sjølv å takke. I tillegg vert dei hundrevis av sidene med Hitlerstoff hengande i lause lufta. Kanskje eg ikkje er glup nok til forstå det? Mulig det, men eg nøler ikkje med å rope ut: ”Keisaren er naken”!” Siste boka til Knausgård er berre rør og ein litterær bløff! Min motivasjon til å lese har vore to hovudaspekt. Eg ynskjer å sjå kva som sel godt, og eg var spent på Hitlerparalellen. Sjette bind vart ein nedtur i særklasse. Dårlegast litteratur også, eller kankje eg berre var utmasa og skitlei?

Eg kjenner ikkje salstal for det sjette bindet. Eg stiller likeval spørsmålet: Kvifor sel dei fem fyrste så godt? Eg trur det kjem av den enorme interessa for grafsing i privatliv. Denne grafsinga skaut fart for om lag 30 år sidan. ”Se og Hør” kom i bladkioskane på slutten av 70-talet, og på tidleg 80-tal fekk vi den første såpeserien ”Dynastiet” på TV. Såpeseriar la grunnlaget for reality. Etter kvart har dette utvikla realityseriane sitt hegemoni på TV.

Knausgård er økonomisk dyktig når han skriv romanserie for realitypublikumet ”just in time”. At han også har litterære kvalitetar gjer ikkje dette poenget mindre. No vil han gi seg som forfattar. Heilt greitt. For meg.

   Børge Vatlestad (biletet) er saman med Inge Ronny Kvåle dei to snikkarane av suksessen Desembernatt. (Foto: Geir Bjarte Hjetland) Bilete av to andre hovudpersonar ser du under bloggen.

Høyr radiomeldinga  Sjå bileta  Høyr publikumsreaksjonane

Eg reiste på Desembernatt i Stedje kyrkje laurdagskvelden. Julekonsert arrangert på fjerde året for stappfulle hus. I år selde dei 1200 billettar på under ein time. Eg undrast på kvifor nettopp desse tre konsertane i Stedjekyrkja velta kiosken! Og eg fekk sjå og høyre: 

1: Adventstemninga kom med sledeføret i Sogndalsdalen. Eg sklei inn i stearindampen frå tusen kvite kubbelys. Lukt gir stemning. Lyssetjing på altertavle og brunt panel i trekyrkja. Flomlyset ute skin inn gjennom grønlege glas. Kyrkja er fullsett med festkledde. God lyd kling i kyrkjeromet.

2: Tone Damli Aaberge og Sigrid Moldestad fyller opp kjendiskvoten etter boka. Tone også lokal Sogndalsjente. Dei dreg sitt publikum og leverer som forventa. Elles er Ungdomskoret Røyst på plass, og dei fleste aktørane har røter innanfor området til Sogn Regionråd.

3: Sviskene kjem. Einar Bolstad vart ein av publikumsvinnarane med ”O helga natt”. El-gitaren vrenger ut ”Deilig er jorden”, og gir publikum hint om nye tider under kyrkjekvelven. ”Stille grender” var sikkert inne i puddingen ein stad. Eg hugsar ikkje so nøye.

…så langt er alt etter den oppskrifta ein vispar julekonsertar av, men så byrjar det å utarte…

4: Dei torer å slå til med nytt og eige stoff. Nye julesongar handlar mykje meir om snø og kjærleik enn om Juleevangeliet. Det har vi vendt oss til. Sigrid Moldestad syng om og helsar frå ”Far på Breim” like sjølvfylgjeleg som presten helsar frå Englane ved Guds Kongestol og ”Far i himmelen”. Repertoaret er kraftig utvida, og publikum ser ut til å like det.

5: Herleg musikalsk variasjon. Eg fall pladask for variasjonen. Her får du reine hardingfelenummer og vare julesongar om kvarandre. Her kjem korsong, messing og rockebandliknande arrangement i same rekkja. Du er usikker på om neste nummer er prega av Jesusbarnet eller Jimmy Henrix!” 

6: Kyrkja skal både romme det heilage og gi oss overraskingar. Krevjande. Eg må gi honnør til Stedje kyrkje som har vit nok til å opne døra for dei spenstige arrangørane. Det er ein slik mix som utløyser billettsal på 1200 på under timen. Det er dette som gir oss kraftkombinasjonen av Gud og Mammon! 

…og då har eg leita meg fram til dei to faktorane som hevar Julekonserten i Stedjekyrkja til himmels i Desembernatta…

Til sjuande og sist heiter X-faktorane Børge Vatlestad og Inge Ronny Kvåle som torer å gi oss ein Himmelsk lapskaus av ein Julekonsert. Dei torer å mikse julesongsvisker og verdsleg moderne stoff. Dei torer å gå i breidda på musikalsk uttrykk. Ja visst har dei med seg ei røys av flinke folk, men det har andre julekonsertar også. Det er dei to konsertsnikkarane som etter mitt syn hevar denne konserten utover det vanlege. Dei vågar å tenkje nytt. Dei vågar å handle nytt. Dei torer å skifte ut mannskap og artistar slik at dei oppnår fornying. Dei køyrer ”kamp om plassad’n» nett so på Fosshaugad’n. Dei meistrar kombinasjonen av gamle svisker og overraskande vendingar.

PS: Det er nesten for gale, men det er alltid eit men. Etter nesten to timars konsert bør takksigelsane unnagjerast strammare.  Og kom aldri med eit ekstranummer folk ikkje har bedd om. Ein stramt redigert konsert flaut litt ut på overtid……

Julestjerna Tone og Jesus. Jesus til høgre.

Svulmande kjærleik på lekkert papir

Sjå videoklipp med reportasje og bokmelding (Vestlandsrevyen)

Laksekongen Ola Braanaas har gjeve ut 130 sider poesi på eige forlag. Boka ”Banebrutt” er illustrert av niesa Vilde Braanaas. Dikta handlar mest om livet og kjærleiken.

Ujamt, naivt, direkte og ærleg er mine stikkord for å karakterisere dikta. Her er ein god del naiv pubertetspoesi. Slikt som mange av oss har putla med, men det er litt merkeleg at det vert utgjeve av ein vaksen kar. Men for all del: Det er modig og ærleg gjort å gi ut diktsamling, og det tener Braanaasen til ære at han torer. Dikta syner oss mannen bak orda. Det osar av handlekraft og direkte tale. Ein kunne kanskje vona på litt meir refleksjon i tekstane. Her vert det for ujamnt etter innfallsmetoden, sjølv om han innimellom glimtar til med gode formuleringar til ettertanke. Men likevel: Braanaasen set «vilje til fridom» framfor kvalitet…… i diktinga.

Konsulentar er ikkje alltid ei plage, meiner eg. Eg er skråsikker på at laksekongen kjøper seg den spissaste fagkompetansen når han skal ale opp og selje laks. Men ”poeten” Braanaas ser ut til å meine at i kulturlivet er det ikkje fullt så nøye. Monn det! Eg undrar meg over at ikkje han kostar på seg eit forlag som kunne heva boka ved utplukk og tilbakemeldingar. Men ein mann som har råd til å kjøpe seg ein konge ser ikkje ut til å tenkje slik. Lottomillionærar er ikkje som andre millionærar. Ein laksemillionær har råd til å gi ut den diktboka som passar han. Kanskje styrkar det også sjølvkjensla til ein forretningsmann å kunne hive seg på eit prosjekt som leverer ”rett frå kjelda” mest utan kvalitetssikring?

Illustratøren Vilde Braanaas har gjort ein proff jobb med boka. Layouten er variert og den står godt til dikta. Tekstsetjing og variasjon i skrift funkar. Ho har heilt tydeleg den fagkompetansen som skal til for å gjere jobben. Det er ikkje her boka ropar på ekstern konsulent. Vilde er ein klart betre illustratør enn onkelen er poet.

Skåla og Vesledoktoren er er toppbøker i haust

Høyr eit klippa radioprogram om den lokale bokhausten i fylket i 2011. Programmet (føremiddagssending 21. november) er leia av Stein Åse, og han hadde med forfattarar, forlagsfolk, ein bokhandlar. Eg kommenterte bokhausten slik: 

Den lokale bokhausten er jamn og allsidig. Allsidig sjangerval frå dei to forlaga våre – Selja og Skald. Eg vil også inkludere dei tre Osloforlaga – Samlaget, Cappelen Damm og Oktober som har eit par utgjevingar kvar med sterkt tilknyting til fylket. Stikkordet er ”jamt godt” utan ”ein blendande vinnar”!

I: Tre markante trekk ved bokhausten: 

1: Nytt trekk at vi har to romanar i det sjølvbigrafiske Knausgård-grenselandet. – Ole Johannes Øvretveit gir ut ”Doktoren og Vesledoktoren” på Skald og – Brynjulf Jung Tjønn gir ut ”Kinamann” på Cappelen Damm 

2: Naturreligionen held stand – ”ut på tur i vakker natur”. – Stig Roger Eide og Inge Fenn gir ut ”Skåla – fjellet og folket” på Selja, – Arve Sandal, Arve Ullebø og Simone Stibbe gir ut ”Reint eventyr” på Skald og – Finn Loftesnes og Tom Dybvad: ”Opptur Nærøyfjorden” på Selja

3: Gledeleg med sju gode nynorske barnebøker. Forlaget Skald er ute med fem barnebøker (Hurra!), forlaget Selja gir ut ei barnebok og ikkje minst: Hans Sande gir ut ”Pappa er sjørøvar” på Cappelen Damm

II: Viss vi går inn forlagsvis vil eg framheve:                                                

Selja – tre titlar: – Stig Roger Eide og Inge Fenn: ”Skåla – fjellet og folket”, – Ove Eide og Finn Egil Eide: ”Huldra, draugen og fanden sjølv – Segner frå Sogn og Fjordane” og – Siri Ingvaldsen: ”Gulatinget”

Skald – tre titlar: – Erna Osland – ”Kyss ein bokstav”, – Arve Sandal, Arve Ullebø og Simone Stibbe – ”Reint eventyr” og – Ole Johannes Øvretveit – ”Doktoren og Vesledoktoren”

Seks titlar frå tre andre forlag: 

Samlaget: – Erling Legreid – ”Nærgåande skisser” og – Rune Timberlid – ”Sanct Svithuns gåte”

Cappelen Damm:   – Hans Sande – ”Pappa er sjørøvar” og – Brynjulf Jung Tjønn – ”Kinamann”

Oktober: – Marit Tusvik – ”26 små romanar” og – Kjartan Hatløy – ”Fjord”

III: Oppsummert: Viss eg skal plukke, så gir desse fire eit allsidig utplukk som «julegåve» til meg sjølv: 

Cappelen Dam: Hans Sande – ”Pappa er sjørøvar” – sjanger barnebok.                                                                             

Samlaget: Erling Legreid – ”Nærgåande skisser” – sjanger norsk samfunnsliv                                                                                

Selja: Stig Roger Eide og Inge Fenn: ”Skåla – fjellet og folket” – sjanger: natur og eldsjeler                                                   

Skald: Ole Joh. Øvretveit – ”Doktoren og Vesledoktoren” – sjanger: sjølvbiografisk roman

"Megger i medvind" på premièren i Dale Ungdomshus

Sjå bileta frå premièren  Høyr radiomeldinga

Meggene i Dale leverte den årvisse revypremièren på fredagskvelden. Salen var litt avventande ….. ikkje heilt full. I siste liten hadde dei fått stramma inn mannskapet  (viss ein kan snakke om MeggeMannskap?) frå seks til fem. Ville dei innfri forventningane om sprut og humør? Ja, dei gjorde det, men kjem likevel samla ut eit lite hakk under middels….. for Megger å vere.

Ordførar Arve Helle får sitt, og søstrene Solheim spelar både ordførar og varaordførar. For på Meggerevyen er det slik at varaordførar Solheim i sivil spelar ordførar på scenen, og kven spelar varaordførar på scenen? Jau, det gjer ho som er ”varaordførarsøster” i sivil. Kosteleg! Og ordføraren vert ”kjæleg” snauklippa, og han får alle sine facebookvanar og andre uvanar  bretta ut på scenen. Han er lat og ”topp motivert”!

Lokalrevyen sitt vesen er å plukke fram dei som stikk seg ut, og meggene fråtsar i late mannfolk. Late brubyggarar på Dalsfjordbrua. Dei ausar opp typane frå torsdagsdansen og frå Guddalen. Skytebasar og smadrarar. Og publikum ler og kosar seg. Og Meggene kvir seg ikkje på det kjønslege heller. Dei svingar  om seg sexleikety. Ja, dei slår opp ein koffert med det eg kallar lauskukar. Kofferttenkjing i stort format. Sjølv om dei spelar herleg friskt på det kroppslege, så dett enkelte poeng i billegaste laget.  

I år lugga det litt på flyten og det tekniske på premièen, og songpresasjonane var litt ujamne. Elles var Meggene premièreklare, og dei kan stø seg til eit framifrå band. Kostyma er føreseggjorde og scena er som vanleg enkel – nesten Black Box.

Høy på landet, er eit av dei desiderte toppnummera i revyen. Eit ellevilt nummer om omveltningane og nye produksjonsmulegheiter i landbruket. Eit nummer til å verte rusa av. Humør, sprut og ellevilt typespel er som vanleg Meggene sine ypparste revykvalitetar!

Men! Det er alltid eit men. Litt for mange av dei faste typane ”går att” kvart år utan at framdrifta er påfallande. Det vert mykje repetisjonar. Eg vågar påstanden: Dei revyflinke Meggene utnyttar ikkje potensialet sitt. Eg trur det kjem ein dag då dei vil måtte fornye seg. Kanskje er det betre å ta den fornyinga før det vert for seint? Kanskje det trufaste revypublikumet i Dale fortener å sjå meggene i ny dressur?

Ein regissør utanfrå vil kunne heve revyen ytterlegare. Meggene har eit lite og  kompakt ensemble av god kvalitet. Ein regissør utanfrå vil kunne skjere ned og stramme inn og skape meir variasjon mellom nummera. Mange Megge-beundrarar vil kanskje undrast over dette rådet, så la meg understreke: Dette er mitt mest velmeinte råd for at Meggene skal kunne heve seg ytterlegare. Det har dei tvillaust potensiale til å gjere! Men då må dei tore å sleppe til ei regissør-megge ……. med kniv!