På scenekanten

Klikka borti 8-mars-bedatten mellom mediesluggerane Anne Mette Hjelle og Randi Førsund. Når ein ser bort frå sjukehus- og samferdsle-saker, er det sjeldan at vi når slik temperatur på lokalsendinga. Takk!
Men denne bloggen handlar mest om Jarl Iversen – mannen som alltid snakkar om sitt eige rullande slakteri i ein kvar debatt uavhengig av tema. I fylkesmeisterskapen i klassen for uthaldande debattantar ser Randi Førsund ut til å vere uslåeleg. Randi og Vikingfilmen er nummer ein! Basta!
Sjølv tuslar eg rundt og gled meg over eigne små prosjekt. Som folk flest. Gled meg over ørsmå framgangar. Døyver mine tap på seige skogsturar. Det vert ikkje «slakt». Det vert ikkje «film». På meg.
Men for ein respekt eg har. For dei «sta og uthaldande» som går for prosjektet sitt. Utan kompromiss. Som Hillary. Ho som gir gass når mange av dei nærmaste seier at ho bør gi seg. Eg brødfør meg som konsulent, og når Hillary ringer – så har eg alt notert eit par visepresident-kandidatar på blokka!

Kvinnedagen 8. mars er flytta frå gatene og inn i hotellvarmen. Her føregår dei vegg i vegg og striden står tilsynelatande mellom kvinner som vil etablere «blåstrømpe»-bedrift og dei som dreg med seg «raudstrømpe»-tradisjonen. Årvisse er diskusjonane om kvinnekampen er utgått på dato. Så lenge det er diskusjon er der håp. For kvinnene. Og for oss karane. Her heime. Og ute i verda.
I år fekk kvinnedagen eit «førespel» med offentlege skotårsfrieri. Over ein låg damesko fridde stasdamer i alle aldrar og stillingar – frå ytste kyst til inste departement – til litt forfjamsa karar – som samstemt svara JA med blanke augo.
Eg vart litt overraska. Ikkje over at kjærleiken blømer eller over at kvinner frir når dei har lyst. Men at det får store sendeflater i alle kanalar. I 2008. Ein gamal tradisjon frå den tida at kvinner berre «hadde lov» å fri på skotårsdagen, og at den kar som takka nei måtte bøte med 12 par damehanskar. Ei tid då 8.-mars-toga var særs korte! Skal tru om 8.-mars-arrangementa får like brei medie-dekning som skotårs-frieria i år? Undrast eg. Nokre dagar før 8. mars 2008!

Laurdag var det premiere på Florarevyen. Stinn brakke og show! Gode skodespelararar. Framifrå band med trøkk i musikken og flinke dansarar. Sjølvironisk start med ”Der ingen skulle tru at nokon kunne bu” om det ”kriseråka” Florø. Godt grep om nedlegging av sjukehus, dag-kirurgi og natt-kirurgi – og trøbbel med symjebassenget. Men nauda er ikkje større enn at matbutikkane er i vekst!

Grannane fekk sitt. Slikt høyrer lokalrevyen til. Terra-trikset i Bremanger fekk sitt ”Bort i svarte natta”! Førde fekk lite pepar. Sølv i sjukehussaka var det Klara Øberg frå Sogn som måtte tola mest.

Florarevyen ruskar godt i sine eigne. Nummeret om skytebasen som sprengde ”halve Florø” i lufta er saman med nummeret om ein forvorpen ungdomspolitikar Nødseth gode døme på det. Dei vert parodierte med snert, varme og speleglede. Fornøyeleg.

Det meste er godt. Men ein del kroppsleg humor er lettvint, og vert utført utan særleg eleganse. Men bevares. Ei lett-flira og patriotisk forsamling tok det til seg.

Mi største innvending er lengda. Sjølv om regigrepa er gode, så er to og ein halv time alt for langt. Revyen ville vunne på å vore stramma inn med minst ein halvtime, og det undrar med at den rutinerte regissør Øyvind Angeltveit ikkje har gjort det. Men å skjere i Florøansk speleglede og lokal tekst er sikkert ikkje enkelt.

Scenen er enkel og fungerer fint saman med god lyssetjing. Lyden er god, men av og til overdøyver bandet songarane, slik at teksten forsvinn.

Til slutt vil eg nemne det entusiastiske publikumet som fyller salen år etter år i Florarevyen – den største i fylket. Publikum ser ut til å betale 280 kroner med lett hjarte. Dette seier noko om den gode Florø-patriotismen. Rå billett-pris, ja vel, men ein interesse som gjer at Florerevyen kan satse mykje pengar. Slikt står respekt av!

Florarevyen spelar i helgane utover. Våren er i rute, og Eikefjord-bjørnen er vel ”ute av hie”!

Fredag var eg på Islamsk Fredagsbøn i Førdehuset. Fyrst må det seiast: Eg lurte litt på om eg var velkomen dit for å lage ei kultur-melding. For meg er ei bøn og ei ”Gudsteneste” ei kulturell yting. Det handlar ikkje berre om det personleg religiøse. Les videre →

Torsdagskvelden var eg på generalprøve på «To skilte menn» av Maria Lundberg. I rollene finn vi dei to nyskilde skodespelarane Fredrik Steen og Roger Hilleren – som også har kome med ideen til stykket.
Vi kjem inn i salen og to lukka store skap står på scenen. Skapa opnar seg til to krøble naboleiligheiter for dei to nyskilde kompisane. Scena gav kjensla av «ut av ekteskapet» og «inn i det trangbudde åleinepappa-skapet». Les videre →

Anonyme trugsmål og skuldingar vert meir vanleg i politisk debatt. No sist veke gjeld det eksklusjonsaka i Fjaler SP – etter at tre røynde SP-folk støtta AP sin ordførarkandidat framfor sin eigen. Les videre →

Så har dei greidd det igjen. Jentene på Løa. I Førde. Måndag i Førdehuset sin store sal. Eit forrykande danseshow. Presisjon. Kjappe skift. Fargar. Glede. Dans utan grenser. Dans på sitt beste.
Men dei gav oss meir. Dei fortalde og dei synte film frå barneheimturneen i Latvia og Litauen. Korleis dei brukte dansen til å kome i kontakt med barneheimsborn. Gi dei glede og kontakt.
Ja, kanskje vart filmen overspelt med tårefylte avskjeds-scener på barneheimane. Kontaktsøkande born. Om korleis dei unge jenter fekks sjå livet og seg sjølve med nye blikk. Om korleis dei kjende seg utfordra til å feire komande jul på barneheim i Baltikum.
Men viktigast: Ekte danseglede. Ekte solidaritet. Var det nokon av dei «gamle seksti-åttarane» som ymta frampå om at «ungdomen no til dags» ikkje engasjerer seg?

Ei bok om å verte enkje med tre små døtre. Skrive over ti år etter at mannen Stein Heide døde av kreft. Ei ærleg bok. Ei personleg bok. Ei bok å verte gripen av. Les videre →

Førde Kulturskule feira bursdag torsdagskvelden. 20 år og myndig. Vaksen på sitt vis. To kulturskulerektorar hadde klatra opp i «Muppetane» sin posisjon høgt på veggen. Eitt breit utval av dei over 400 elevane synte fram sitt i musikk, bilde på stor bakskjerm og den nye teatergruppa synte oss «dei 20 åra på fem minutt». Les videre →

Ja, det er tittelen på vandreteater på Høyanger Industrimuseum. Premiere onsdag 30. januar. Her får vi møte to figurar: Direktør Klaumann og arbeidaren ”Peken” frå pioner-tida tidleg på 1900-talet – ein artig oppdikta type. Peken har naturlegvis utnamn (kallenamn) på ekte Høyangervis. ”Peken” fordi han peikte folk heilt opp i nasa når hen argumenterte. Ingen torde å bruke kallenamn på direktør Klaumann! Les videre →