Aa krysse ei grense er noko konkret. Det er aa faa passet paaskrive. Aa faa scanna sekken. Aa hoyre eit nytt tungemaal. Aa faa ein ny sort pengar – med ny kurs – ut av banken.
Men dette er sjeldan det viktigaste. Ein kjenner paa stemninga. Argentina. Tenkte ikkje paa at skilnadene kunne vere saa store. Vi ligg i bygdebyen (som Foerde), og var paa bytur med lokalbussen i gaar (Byen er som Bergen).
I Brasil heldt vi paa pass og goeymde kamera i «maskert» sekk. Indinarane gjekk med nedslaatte blikk, og vi fekk hoeyre at dei levde i reservat. Men her i Argentina er stemninga annleis. Like over grenseelva og i liknande byar som vi besoekte i Brasil.
I Argentina. Karen Helga fotograferer med «ope» kamera overalt, og let fotoveska henge laust. Indianarane ser ut til aa vere ein del av samfunnet – rett nok mellom dei fattigaste – men likevel. Vi et sjokoladekake og drikk varmt paa fortauet i vintersola, og vi let sekken med pass og pengar henge laust over nabostolen. Vi kjenner oss trygge. Skilnaden mellom folk ser ut til aa vere mindre her. Stemninga meir avslappa. I gaar kveld gjekk vi heim til hotellet i moerkret. Det har vi gjort mange gongar foer. Men her kikar vi oss ikkje over skuldra…….
