Mannen må knegå damene som har innteke Akropolis
Høyr radiomeldinga og sjå bilete frå framsyninga
Det ærverdige ”Firda Landsgymnas” feirar 90 i år. Dei ausar ut store kulturhendingar i heile 2012. Sjølvprodusert etter å ha støvsuga heile fylket for musikk- og scenetalent. På ”Firda” får kulturskulegenerasjonen arbeidstilhøve og ståande applaus.
Lysitrata som musikal. Firda vidaregåande på Sandane hadde laurdagskvelden première på Lysistrata basert på 2500 år gamal myte frå antikkens Hellas. Krigen mellom Aten og Sparta enda i fredsavtale når heltinna Lysitrata fekk samla kvinnene i dei to byane om å nekte karane permsex så lenge krigen varde.
Politisk korrekt teater. Stykket innbyd til politisk korrekt og føreseieleg teater i beste 70-talsånd. Soleis er sjølve handlinga og spenninga omkring den utløyst frå første tone. Men trass i det bergar oppsettinga seg i land på meisterleg vis. Stikkorda er musikk, humor og hardt arbeid.
Strålande song og musikk. Her er mange jamne og særs gode songarar. Orkesteret er utsøkt. Vi høyrer musikk frå Shania Twain og Michael Jackson til John Lennon og Leonard Cohen. Alt levande og sikkert framført. Dei store dansenummera heva framsyninga.
Humoristisk gjennomført. Den kjønslege tilnærminga i stykket vert framført på ein frodig måte. Og dei har oppdatert stykket med fiffige dagsaktuelle tilnærmingar. Tre døme: Her spring dei kåtaste ”Skåla opp”, her kjem ein sportskommentatoren inn og lagar krigens fotballreportasje og her fyk vi rett inn i Eurokrisa i dagens Hellas. Slike små grep gir luft i framsyninga. Befriande morosamt.
Hardt arbeid betalar seg. Med så mykje flinke ungdomar på ei scene er det lett å prise alle talenta. Greitt det, men eg er endå meir imponert over alt det harde arbeidet som ligg i framsyninga. Her var dans og kor, songarar og skodespelarar i eit einaste disiplinert mylder i fin teaterflyt. Framsyninga lyste av hardt arbeid, og det gled meg. Eg vil ikkje dra fram nokre av ensemblet vi såg på scena, men eg vil likevel nemne to namn: Regissør Mette Nyheim og produsent Gunn Tone Moen. De to var ikkje på scenen laurdagskvelden, men arbeidet dykkar syntest godt.
Scenen var enkel og velfungerande med flatt golv og den fargerike Akropolis-festninga på høgda bak. Kostyme stod godt til framsyninga, lyssetjinga var sikker og lydkvaliteten imponerande.
Men. Det er alltid eitt men. Noko å setje fingeren på. I denne framsyninga vart nokre av passasjane litt stilleståande. Dette vart påfallande når det vart spela teaterdialogar samstundes som det var hopar av folk på scenen. Det var i desse sekvensane at nokre dialogar drukna, og den elles så drivande framsyninga stoppa litt opp.
Oppsummert: Flinke folk i dans, song og musikk. Herleg humor i ei framsyning som lyste av hardt arbeid.
