Det er 8. mars paa foeremiddag. Kvinnedagen. Vi slumrar paa senga etter frukost. Dar es Salaam. Bankar paa doera. Opnar. «Om dei kan vaske?» Blidt smil. To veninner pa jobb. Nei, seier vi. «Gi oss reine handkle. Ta fri resten. Vi reiser i morgon tidleg». Eit djupt skuffa anlet. Smilet er borte. Ho pratar om alt mogeleg, og strekker seg litt «uhoefleg» for aa sjaa kva vi har paa bord, og i sekkar og skap.
Saa forstaar eg det vi saa ofte gloeymer. Vi er underhaldning. Vi trur at vi ser paa dei, men naturlegvis er det dei som har mest moro av oss. Og no kjem dei seg ikkje inn paa romet for aa sjaa paa alt det rare. Paa dette hotellet er det ikkje vestlege turistar kvar dag……
Det er lett aa gloeyme at saa seint som paa 60-talet var det folkeforlystelse og billeg moro aa reise til Geiranger for aa sjaa paa amerikanske turistar. «Millionoeser med blaatt haar» lo folk, «i sko det ikkje er raad aa gaa i». No er det eg som har blaatt haar!
Kvinnedagen. Eg ville gi dei litt fri, men i staden tok eg gleda fraa dei!
