Er i Barcelona. I Spania, trudde eg. Men nei! Det er Katalonya her. I spraak og sjoelvkjensle. Tenkjer tilbake paa han som sat i internasjonal togskranke i Italia. Snakka berre italiensk. Framkrike var laaaaangt borte. For han. Han trudde visst knapt at dei hadde tog der. EU-prosjektet er eit langt loep, ogsaa for dei som maatte tru paa det.
Alle i Europa smiler vennleg til norske pass. Vi «annleis». Eg har ikkje fortalt dei saa mykje om sjukehusstriden i Fjordafylket. Fogderistridar held dei seg med sjoelve. Eller kanskje er vi «fjogningane» europearar saa gode som nokon. I alle fall i nabostridar?
