– Ikkje køyr om Høyanger, seier eg til turistar som stoppar og ser på kartet rett nedom huset mitt på Sande. – Køyr om Viksdalen! Mykje finare! Ein sånn type traff eg i går.
Kvar dag, heile sommaren, stoppar det turistar på utkøyrsla rett nedom der eg bur på Sande. Og eg veit kva som no kjem: Dei tek fram eit digert kart, og så brettar dei det ut, og så peikar dei og diskuterar, og så går kona og tissar nedom kyrkjegardsmuren, og så pakkar dei saman og køyrer – om Høyanger.
Og ikkje eit vondt ord om Høyanger, men som turist-oppleving kan ikkje halvannan time langs dei bratte fjellsidene mellom Vadheim og Balestrand måle seg med ein tur på sørsida av Hestadfjorden, langs Viksdalsvatnet, opp Eldalsdalen og over Gaularfjellet. Vi snakkar om skinande perler på ei snor.
Så viss eg sit i hagen min og ser ein bil stoppe, og eg ellers ikkje har noko særskilt å gjere, då hoppar eg over muren, og så går eg ned og slår eit slag for reiselivsnæringa i Viksdalen.
Og verten der eg budde i går, han var same typen.
– Gå ikkje hovudruta mellom Figeac og Cahors, sa han. – Det fins ein variant som går langs den vidunderlege Cèlè-elva. Den er mykje vakrare, akkurat like lang, og der ligg dei idylliske landsbyane på rekke og rad. Verri Old, sa han. – Verri tippikal.
– – Men det må då være mykje lenger, sa eg, og begynte å rekne på kilometrane på kartet.
– Ja, det ser slik ut, sa han, men her skal du sjå, her går det ei nedlagt jernbanelinje, og du berre kryssar elva på jernbanebrua her… og her… og der føl du vegen eit lite stykke, og så blir det akkurat like langt.
– Så det trur eg jammen eg skal gjere. Men eg trur nok eg kjem til å skunde meg litt, når eg går der, midt i sporet på ei jernbanebru. Om ho er aldri så nedlagt.
Francois med den lure turen eg skal gå. Eg trur kanskje eg hugsar halvparten av instruksjonane.