Eg gjorde ei tankevekkande oppdaging her om dagen:
Kjelstadbakken. Takes you all the way to puke-land.
Eg sykla den faste runden rundt Hestad då eg plutseleg kom på at eg skulle måle stigningen i Kjelstadbakken. For det er ein bakke det står respekt av. Der har folk både stått av og kasta opp, for den er bratt og lang. Første gang eg sykla opp der i vår, måtte eg gå av sykkelen og gå opp halve bakken. Sjølv om eg no begynner å komme i brukbar form, må eg begynne svært rolig, om ikkje eg skal sprenge meg før toppen.
Og så tenkte eg: Skal tru kor bratt den bakken er, i forjhold til Gaularfjellet? Eg veit jo (sjå tidlegare innlegg) at Gaularfjellet byr på ca. 600 høgdemeter samanhengande stigning, og at den stigninga er jamnt 7,7 – 7,8 %, men med to kneikar (45 og 40 høgdemeter) som er 8,2 %. Måler eg stigninga i Kjelstadbakken, så har eg noko å samanlikne med, tenkte eg, og tok fram GPS’en min.
Kjelstadbakken er 44 høgdemeter, fordelt på 500 meter. Det gir 8,2 % stigning. Det betyr at hovedstigninga i Gaularfjellet tilsvarer 13,3 Kjelstadbakkar oppå kvarandre. Det er ein alvorlig lang og tung bakke, det. Formen kjem seg fort no, men kjem han fort nok? Det er spørsmålet.