Fjerde Interrailturen skulle gaa soer gjennom Aust-Europa. Turen Tyskland – Polen skulle gaa etter tysk presisjon. Men i det gamle DDR gjekk det makk i maskineriet. Toget for seint. Sambandet med neste tog i Potsdam rauk. Huff. Saa vart det polsk fingerspraak med hjelpsam konduktoer. Kutno. Ta lokaltog fraa Kutno, saa kjem du nesten like fort til Lodz, der Karen Helga har kunst-avtale.
Kutno stasjon. Eg skal sjekke neste tog i luka. Vakta trykte paa mobilen utan aa sjaa paa meg. Skreiv opp eit seinare klokkeslett. Den blide konduktoeren hadde visst ikkje sett det som paa polsk heiter «ikkje fredagar». Eg i tvil. Vi las polsk. Forstod lite. Nedsliten stasjon med svak odoer av urin. Slitne trebenkar.
Vi faar sjaa paa dei lokale, tenkte eg. Naar klokka naerma seg, saa gjekk vi paa perrongen. Meldingar paa polsk. Ingen merking eller skilt. Vi kunne to ting. Vi kunne smile og seie «Lodz». Det heldt i massevis. Mange gongar skal vi roeyne at dei lokale folka kan det meste, og dei er hjelpsame, sjoelv om det var mest alvorlege anlet i Kutno denne kvelden. Den einaste som hadde smilt var kondoktoeren som hadde lese feil i ruteboka.
Paa toget var det fredagsstemning. Som paa «Ti over tre-bussen» heim fraa Volda gymnas paa 70-talet. Ingen skilt paa stasjonane. Moerkt. Ungdom paa veg heim. Dame med sykkel og fjonge sko. Dame med hund. Heite omnar under seta i vinterkvelden. Fredags-optimimsme. Alle visste kvar dei skulle, og kom seg av i moerkret. Og trengde to utlendingar hjelp med aa kome seg av paa rett plass, saa fekk dei det. Ein fredagskveld der vi kom tilbake i tida. Det varme hotell-romet var som aa kome heim! Interrail. Vinter-rail!
Godt at de er to i moerkret naar de skal finne fram. Med kroppsraak og fingerspraak kjem ein langt. Les eposten eg sende.