Kinnaspelet – dugnaden, manus og futen

Kinnaspelet er krevjande å melde. Den store kulturdugnaden og geografien kan sperre for den oppgåva det er å melde sjølve teaterstykket. Alt heng saman med alt. Men til sjølve teatret først.
Val av scene og dermed scenografi – langt på veg – er avgjerande. Men ikkje åleine. Det slår meg at manus til Rolf Losnegård held seg etter nesten 25 år. Folket sin kamp mot makta og store spenningar mellom folk. Her er det kyrkjefolket sin kamp mot danskefuten, og presten sin kamp med seg sjølv når han kjem mellom ”sambuaren” og dottera. Evige tema vevd i hop på ein dramatisk måte. Manus og drama står, og gjer at folk kjem att for å verte rivne med og rørt.
Det undrar meg likevel at ingen tek grep og gjer orda meir moderne. Skodespelarane er dømde til å henge i ein gamalmodig teaternynorsk ein no til dags berre finn på det GNORSKE teatret nær Karl Johan. Og på Kinn. Slepp språket og skodespelarane fri, slik at vi kan tru på figurane.
Språket er ein av grunnane til at vi alltid trur på danskefuten. Han snakkar ledig dansk og kan vere både sleip, lun og sta. Eit merkverdig samantreff at det er den danske futen som gjer det språkleg best i nynorsk-land.
I år toppar Per Egil Aske i futerolla skodespelarprestasjonane med god margin. Der dei andre vert litt statiske med store rørsler og jamt trøkk, der torer futen å spele variert sjølv i det store amfiet på Kinn, eit amfi som ein skulle tru treng litt stooooore rørsler. Futen var meisterleg i språkføring, variasjon og gestikulering. Glimrande!
Dugnaden må nemnast for seg. Så mykje folk kvart år sidan 1985. Imponerande!!! Ein skal ha jobba mykje dugnad og jobba mykje teater før ein anar kva prestasjon dette er. Eg er audmjuk nok til å bruke ordet ”ane” – eg seier ikkje ”forstå”. Nye dugnadskrefter ser ut til å verte rivne med, og dermed nye publikumarar. For med så mykje lokale aktørar som strevar og pratar om det dei er med på, så er det lettare å dra det lokale publikum, som trass alt utgjer hovudtyngda.
Når Flora-presten har snakka publikum på plass, så tek han plass som tenor i koret. Når den unge prestinna er vel ordinert av bispen i Kinna-kyrkja, så tek ho plass mellom bygdefolket på Kinnaspelet. Slik må det vere!
Kinnaspelet har også si relgiøse publikums-sekt, der det er viktigare å kome til Kinn enn til Himmelen. Dette er plassen for ”å sjå og å verte sett”. Her treffest kjensfolk. Her speidar ein etter kjensfolk. Men også nye publikumarar har funne vegen. Og er nøgde.
Oppsummert: Kinnaspelet har scenografi og tekst. Då vil det halde fram så lenge den store dugnadsinnsatsen på og bak scenen dreg nok folk ut i havet ei helg i året. Slikt er mogleg berre i Florø her i fylket. Kvart år sidan 1985. Eller kanskje dei kunne greidd noko liknande i Årdal? Kanskje dei er patriotiske nok? Gratulerer Florø!!!